من پی برده ام که تا حدودی همه ی واکنش ها در قبال مواجهه با شرایط جدید و اتخاذ تصمیمات، همراه با تعلل و تأخیر است. بعضی اوقات این کار به علت جست و جو برای یافتن بهترین یا مناسب ترین زمان است. گاهی نیز به دلیل ترس از شکست و موفق نشدن دچار تردید می شویم. اما به هر حال، این دودلی و تعلل تا حدودی همواره به بروز نارضایتی و غم منجر می شود. ما به تأخیر انداختن کاری، فقط شادی و خوشحالی خود را به تعویق می اندازیم و به واسطه ی ترس، در جای خود میخکوب می شویم و خشکمان می زند.
در انتظار بهترین یا مناسب ترین زمان ماندن به معنای این است که همواره منتظر بمانید، زیرا نمی دانید که آن زمان چه لحظه و موقعی است تا آن را به چنگ آورید. به این ترتیب، یکباره متوجه می شوید که زمان از دست رفته است و شما جز تردید و تعلل کاری انجام نداده اید!