ما به راستی بدترین دشمن خود هستیم

من افرادی را دیده ام که در مورد خودشان طوری منفی حرف می زنند که این عقیده را به دیگران نیز القا می کنند و نمی گذارند آنان نیز طوری دیگر در موردشان فکر کنند. و من اطمینان دارم که افکارشان حتی بدتر و منفی‌تر از گفتارشان است. به نظر می رسد که تعداد کمی از ما تمایل به پذیرش و قبول تعریف ها و تمجیدها از خود یا تصدیق موفقیت های خودمان داریم. اما برای اینکه شاد و خوشحال باشیم، باید بتوانیم خود را واقع گرایانه ببینیم؛ ما باید بتوانیم در کنار ویژگی های بد خود، ویژگی ها و خصوصیات خوب خودمان را نیز ببینیم و تحسین کنیم. به ما همواره یاد داده اند که بهتر است خودمان کارها را انجام دهیم تا اینکه از کسی کمک بگیریم. به این ترتیب، ما بزرگترین موفقیت را متکی نبودن به دیگران و کمک نخواستن از آنان می دانیم. ما در کودکی به علت کمک نگرفتن از دیگران مورد تشویق و تمجید قرار گرفته ایم. مبنای این فردگرایی و استقلال همانا این ترس و نگرانی است که هیچ کس به هیچ طریقی به ما کمک نمی کند و این موضوع به صورت یک اصل و فرهنگ در آمده است. اما با کمک نخواستن از دیگران و مطرح نکردن درخواست کمک و یاری، از تمامی ابزارها و مزیت های موجود برای شاد و خوشحال بودن بی بهره می مانیم. فردگرایی شدید و عدم کمک رسانی، دو اصل دیگر در جهان است که باعث نارضایتی و غمگین شدن می شود.