منابع آب موجود در کره زمین به سه بخش زیر قابل تقسیم هستند:
بیشترین مقدار آب در اقیانوس ها و دریاها ۶/۹۷ درصد میباشد. اقیانوس ها و یخ، ۶/۹۹ درصد ذخیره آبی را تشکیل ميدهند، که قابلیت مصرف مستقیم برای بشر را ندارند. مقدار آب در سطح قارهها (آبهای داخلی) در حدود ۴/۲ درصد است. دریاچهها، مخزن و منشا آب در طبیعت هستند. آبهایی که به سطح زمین میرسند، عبارتند از:
دو منبع آب شیرین در اقیانوسها وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد:
آبی که به صورت رطوبت در مناطق غیراشباع خاک ذخیره شده و منشاء آن بارندگی است، آب سبز میگویند. این واژه برای اولین بار توسط فالکنمن (۱۹۹۵) معرفی شد تا بتوان با تفکیک آن از آب آبی، با تقسیمبندی مناسبی از منابع آب، راحتتر آن را مدیریت کرد.
آب سبز یکی از منابع مهم تأمین آب مورد نیاز گیاهان، بالاخص در اراضی دیم میباشد. مقدار آب سبزی که گیاه برای رشد و نمو مصرف نموده و در بافت گیاه ذخیره یا طی فرآیند تعرق از دست میدهد بعنوان آب سبز مجازی شناخته میشود.
آبی که در رودخانهها، پشت سدها، دریاچهها، آبهای سطحی و آبخوانهای زیرزمینی وجود دارد، آب آبی نامیده میشود. بنابراین آب آبی مجازی عبارت است از حجم آب سطحی یا زیرزمینی که طی فرآیند تولید کالا و یا خدمات، بطور مستقیم یا غیرمستقیم مصرف میشود.
آبی که در چرخه تولید یک محصول یا کالا آلوده میشود را آب خاکستری مینامند. برخی از تولیدات صنعتی در چرخه تولید نیازمند حجم معینی آب برای رقیق کردن مواد شیمیایی، شستشو یا اهداف دیگر هستند. اینگونه آبهای آبی که پس از مصرف به پسابهای شیمیایی و صنعتی تبدیل میشوند و معمولاً تهدیدکننده محیط زیست نیز بشمار میآیند را آب خاکستری مینامند. به تعبیر دیگر، فاضلابها و پسابها را میتوان جزو آبهای خاکستری طبقهبندی کرد. آن مقدار از آب خاکستری که در بخش کشاورزی به مصرف گیاه میرسد، و یا در بخش صنعتی بعنوان پساب دفع میشود را آب خاکستری مجازی مینامند.