«ژان آندری» و «ژان پل رودریگ» تراکم بالا و تقاضای تحرک زیاد در مسافتهای کوتاه را از ویژگیهای محیط شهری میدانند. آنان در مبحث حمل و نقل و توسعه شهری، سه دوره را متمایز میکنند؛
- دوره جابهجایی پیاده یا با درشکه: شهر متراکم و کم و بیش مدور با قطر یا طول حدود ۵ کیلومتر، کاربری مختلط و تراکم جـمعیتی زیاد.
- دوره جابهجایی با مترو واگن برقی(۱۹۲۰-۱۸۹۰): شهر با یک الگوی نامنظم و ستارهای ۲ تا ۳ کیلومتر در امتداد محورهای مجهز به مترو یا واگن برقی گسترش یافته، مرکز شهر(با کاربری مختلط)متراکمتر شده و نواحی پیرامون از تراکم پایین بـرخودار بـودند. در این دوره تراکم عمومی شهر به ۵۰ تا ۱۰۰ نفر در هکتار کاهش یافت. الگوی کاربری اراضی بازتابی از طبقات اجتماعی بود؛ اقشار میانی و مرفه به سطوح بیرونی و حومه روی آوردند، در حالی که طبقه کارگر در مرکز شهر متمرکز گردید.
- دوره تسلط اتومبیل(از ۱۹۳۰): در دهه آخـر قـرن ۱۹، اتومبیل در شهرهای اروپایی و امریکایی ظاهر شد. با افزایش بسیار سریع ضریب مالکیت آن، الگوی توسعه شهر نیز تغییر یافت. در گذر زمان، فعالیتهای تجاری نیز در حومه پخش شدند و اتومبیل (به ویژه در امریکایی شمالی) بر توسعه شهر تسلط یافت.