سه نوع کلی از ریسک موجود در ایجاد و مدیریت یک سیستم عبارتند از(میلر،۲۰۰۲): ریسک ذاتی، ریسک باقیمانده و ریسک قابل قبول.
سطحی از ریسک است که در پیاده سازی سیستم مورد نظر به صورت بالقوه وجود دارد و باید برای کاهش آن چاره ای اندیشید.
سطحی از ريسك است كه علی رغم ايجاد عوامل كنترلي و سعی در كاهش ريسك هنوز وجود دارد .
سطحی از ريسك باقیمانده است كه اگر چه وجود دارد، اما مانعی جدی بر سر راه رسيدن به اهداف و يا ماموریت هاي سازمان ايجاد نميكند.
در طبقه بندي ديگري ريسك به سه سطح پائين، متوسط و بالا تقسيم شده است .
و در کتاب “مديريت ريسك”، ريسك در دو نوع اصلی ارائه شده است:
ريسكي است كه در آن احتمال زیان وجود دارد ولی احتمال سود وجود ندارد. مانند احتمال تصادف با اتومبیل. اين نوع ريسك همیشه نا خوشایند است .
در اين نوع ريسك علاوه بر شانس خسارت (زیان)، شانس سود هم وجود دارد. مانند توسعه کارخانه. اين نوع ريسك دارای جنبه هائي از جذابیت نيز هست.
در دسته بندي ديگر ريسك به سه نوع تقسيم مي شود(چاپمن،۱۹۷۹):
هزینه يا كاهش در آمد و سرمايه ایست كه در اثر خرابی و ضعف عملیات معمول كسب و كار به وجود مي آید. مثل از كارافتادگی يك دستگاه .
خسارت مستقیم و يا غير مستقیم ناشي از يك يا چند مورد زير:
عبارت است از عدم وجود سيستم هاي خود كار، شبکه يا منابع اصلی ديگر فناوری اطلاعات كه روي فرآيند هاي كسب و كار تاثير منفی ميگذارد.