انواع مشاركت تصميم گيری در سازمان

برخي بر اين عقیده‌اند كه به علت تخصصي و تكنيكي شدن مديريت،‌ نمي‎توان كارگراني را كه فاقد مهارت‌ها و دانش‌های لازم مديريتي هستند در همه زمينه‎هاي تصميم­گیري سازماني شركت داد. عده‌ای از افراطيون چپ‏گرا نيز با سهيم شدن كارگران در مسئولیت‌های ناشي از تصميم­گيري مديريتي مخالفند و می‌گویند كارگران بايد براي حفظ منافع خويش مبارزه كنند و از هر گونه همكاري بايد مديريت بپرهيزند. اين عده می‌گویند مشاركت در مديريت فقط از طريق ابزار مبارزات دسته جمعي ميسر است زيرا مديريت اجازه مشاركت حقيقي را در تصميم­گيري مديريت به كاركنان نمي‎دهد. بالاخره عده‌ای از افراد عنوان مي­كنند كه از آنجائيكه مديريت صاحب و مالك سرمايه ‌هست، بايد امتياز اداره كردن را نيز داشته باشد. اين عده با اينكه مشاركت در تصميم گیری‌های مربوط به شرايط اشتغال را پذیرفته‌اند مطرح می‌کنند كه سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های كلي سازماني نمی‌توانند با مشاركت همه افراد سطوح پاييني سلسله مراتب سازماني، همراه باشد. این کار جزء ائتلاف وقت هزينه و به هدر رفتن انرژي نتيجه ديگري ببار نخواهد آورد. امروزه جدا از نقطه نظرات فوق بايد قبول كرد كه امكان مشاركت موثر و فراگير براي همه افراد سازمان به صورت بالقوه وجود دارد. چرا كه حتي كارگران بي سواد از طريق نمايندگان متخصص خود می‌توانند در مورد تصميم گیری‌های كاري خود مشاركت داشته باشند (مثلاً طراحي وظايف،‌ رتبه بندي مشاغل، سازماندهي اوقات كاري، …).

مديران صف نيز می‌توانند نقش بسيار سازنده‎اي در كمك به تصميم گیری‌های ستادي مديران ارشد ايفا نمايند؛ بنابراين مشاركت در مديريت به درجات و میزان‌های مختلفي امكان پذير است كه به ترتيب افزايش نفوذ در مديريت از پايين به بالاي سازمان طبقه بندي شده‌اند.