تأثیر دانش و اطلاعات بر مدیریت راهبردی منابع انسانی

امروزه اطلاعات و دانش با زندگی بشر چنان در هم آمیخته شده است که عصر حاضر را عصر اطلاعات نامیده‌اند. در این شرایط نقش انسان در سازمان و نوع نگاه به او، سهم به سزایی در موفقیت و یا شکست سازمان خواهد داشت. در مدیریت علمی تیلور، انسان چیزی جز ابزار کار تلقی نمی‌شد. با ظهور نهضت روابط انسانی، نوع نگاه به انسان تغییر کرد به تدریج در کنار منابع مختلف سازمان چون منابع مالی، زیرساخت‌های تکنولوژیک، منابع اطلاعاتی و … منابع انسانی نیز مطرح شد و اکنون نیز صحبت از “سرمایه انسانی” است. با آغاز هزاره سوم، هر روز نقش منابع انسانی پر رنگ‌تر شده و از آن به عنوان تنها عامل کسب “مزیت رقابتی پایدار” یاد می‌شود.

با افزایش و بهبود کارایی اداری، تکنولوژی به مدیران منابع انسانی این اجازه را می‌دهد تا از پرسنل کمتری استفاده و سهم و نقش ارزش زای بیشتری در سازمان خود ایفاد نمایند. تکامل سریع سیستم‌های ارائه خدمات الکترونیک منابع انسانی سبب شده است، تا اطلاعات بیشتر و با شکل و فرمت مناسب‌تری در اختیار کارکنان و مدیران قرار گیرد و آن‌ها بتوانند از این اطلاعات در راستای منافع سازمان بهره گیرند. با این حال، تأثیر تکنولوژی روی مدیریت منابع انسانی چیزی فراتر از اتوماتیک کردن فعالیت‌های دفتری است. به طور کلی، روندهای تکنولوژیک تأثیر گذار بر مدیریت منابع انسانی عبارتند از:

• دسترسی سریع و ارزان به اطلاعات دقیق منابع انسانی؛
• دسترسی دائمی به اطلاعات مورد نیاز جهت بهبود کارایی و اثربخشی کارکنان؛
• امکان تصمیم‌گیری‌های متنوع؛
• ارائه خدمات هوشمندانه و سفارشی.گسترش وسیع سیستم‌های برنامه‌ریزی منابع انسانی، فرصت‌های چشمگیری را تحت عنوان “مدیریت الکترونیک منابع انسانی” برای برقراری ارتباط میان کارکنان سازمان، بهبود فرایندهای مرتبط با فعالیت‌های منابع انسانی و مدیریت یادگیری سازمانی ایجاد کرده است.
• مدیریت منابع انسانی الکترونیک به ابزاری راهبردی برای سازمان‌ها در جهت نیل به مزیت راهبردی از طریق سرمایه‌گذاری برای آموزش‌های درون سازمانی کارکنان تبدیل شده است. این ابزار راهبردی با بهره گرفتن از تکنولوژی و به ویژه تکنولوژی اطلاعات به تدریج باعث نفوذ مدیران منابع انسانی در تصمیم‌گیری‌های سازمانی شده است. با پیشرفت‌های سریع یادگیری الکترونیک و تکنولوژی‌های توسعه الکترونیک منابع انسانی، مدیران منابع انسانی در حال تبدیل شدن به عامل حرکتی برای مفهوم­سازی، پیاده­سازی و ارزشیابی فرصت‌های یادگیری محیط کار هستند.