نوسان قامتی و افتادن سالمندان

در طول دوران کودکی، نوسان قامتی به تدریج تصفیه می­ شود. از آن پس تا تقریباً دهه ی ششم، کنترل ایستای قامتی معمولاً بهبود می­یابد. پس از دهه­ ی ششم، یک مسیر نزولی تدریجی دیده می­ شود. در سن ۸۰ سالگی، یا اندکی پس از آن، کنترل قامتی ممکن است شبیه به کنترل قامتی در کودکان بیین سنین ۶ و ۹ ساله به نظر برسد. با وجود این، کهنسالان و بزرگسالان جوان­تر، هنگامی که در تعادلشان اختلال به وجود می­آید، تمایل دارند که پاسخ­های عضلانی قامتی مشابهی داشته باشند، اگر چه قابلیت فعالسازی کهنسالان ممکن است افت کند. هنگامی که کهنسالان از شکل­های خاصی از اطلاعات حسی محروم می­ شوند، کاستی ­های بیشتری در آنها دیده می­ شود. برای مثال هنگامی که اطلاعات حسی ­پیکری و بصری با نوسان قامتی ناهمخوان می­ شود، کهنسالان ممکن است به طور کامل تعادل خود را از دست بدهند. این امر ممکن است تابعی از دستگاه­های حسی رو به زوال در برخی از کهنسالان باشد. تحقیق نشان داده است که بسیاری از دستگاه ­های مرتبط با تعادل مثل بینایی، وضعیت مفصل و حواس دهلیزی همراه با سن دچار زوال می ­شوند.

افتادن یکی از جدی­ترین نگرانی­های افراد مسن و کسانی است که در حال نزدیک­ شدن به سال­های آخر عمر خود هستند. نیمی از بزرگسالانی که زمین می­ خورند، هرگز قادر به درست راه ­رفتن نمی ­شوند. یکی از مهم­ترین عوامل ناتوانی، آسیب و مرگ در سالمندان افتادن است. وقوع زمین­ خوردن ها همراه با سن افزایش می یابد. گزارش شده است که در سنین بالای ۶۵ سال از هر سه نفر یک نفر در هر سال به زمین می­ خورد و این اتفاق در سن ۸۰ سالگی به یک نفر از هر دو نفر افزایش می ­یابد.