سالمندی

سالمندی فرآیندی است که با گذشت زمان اتفاق می­افتد و منجر به تغییرات منفی ساختاری و عملکردی در بدن، سیستم­ها، بخش­ها، یا بافت­های مختلف بدن می­شود. پیری یا سالمندی به تغییرات بیولوژیکی غیرقابل­ برگشتی که به طور طبیعی در طول سال­های زندگی شخص اتفاق می ­افتد اطلاق می­ شود.

همان­گونه که بیان شد، رشد حرکتی عبارت است از مطالعه­ی تغییراتی که در رفتار حرکتی رخ می­دهد، فرآیندهایی که باعث این تغییرات می­شوند و عوامل مؤثر بر این تغییرات. اگرچه این تعریف به طور وسیعی پذیرفته می­ شود، ولی معمولا به لحاظ عملی، کاربردی نیست. رشد حرکتی به طور سنتی حوزه ­ی مطالعه ­ای بوده است که در آن بر دوره ­ی کودکی تأکید عمده­ ای شده است. نوجوانی گهگاه و حرکت در بزرگسالی به ندرت مورد بررسی بوده است. اکثر متخصصین رشد حرکتی، مهارت در یک حرکت مربوط به دوره­ی کودکی را به سادگی تصدیق می ­کنند اما درباره­ی تغییرات حرکتی و عوامل مرتبط با بزرگسالی اظهار بی ­اطلاعی می ­کنند. تعمیم کلی رفتار و عملکرد در دوران زندگی بدین ­ترتیب است که از دوران طفولیت تا نوجوانی دارای پیشرفت مداوم بوده، در اوایل بزرگسالی دچار فلت شده و در اواسط و اواخر بزرگسالی به ترتیب دچار کاهش آهسته و زیاد می­ شود. برخی از عملکردهای انسان در دوران سالخوردگی از الگوهای کلی پیروی می­ کنند، در حالی که خصوصیات دیگری کاهش پیدا نکرده و برخی نیز قابلیت پیشرفت مداوم را از خود نشان می ­دهند. اسپیردوسو و مکارای(۱۹۹۰) خاطر نشان نمودند که تغییرپذیری عملکرد حرکتی بزرگسالان در هر ده سال زندگی بیشتر می ­شود. رفتار حرکتی فرد بستگی به تعامل عواملی چون ۱) ماهیت تکلیف ۲) شرایط محیطی ۳) ویژگی­های شناختی، عاطفی و روانی ­حرکتی فرد دارد.