سالمندی فرآیندی است که با گذشت زمان اتفاق میافتد و منجر به تغییرات منفی ساختاری و عملکردی در بدن، سیستمها، بخشها، یا بافتهای مختلف بدن میشود. پیری یا سالمندی به تغییرات بیولوژیکی غیرقابل برگشتی که به طور طبیعی در طول سالهای زندگی شخص اتفاق می افتد اطلاق می شود.
همانگونه که بیان شد، رشد حرکتی عبارت است از مطالعهی تغییراتی که در رفتار حرکتی رخ میدهد، فرآیندهایی که باعث این تغییرات میشوند و عوامل مؤثر بر این تغییرات. اگرچه این تعریف به طور وسیعی پذیرفته می شود، ولی معمولا به لحاظ عملی، کاربردی نیست. رشد حرکتی به طور سنتی حوزه ی مطالعه ای بوده است که در آن بر دوره ی کودکی تأکید عمده ای شده است. نوجوانی گهگاه و حرکت در بزرگسالی به ندرت مورد بررسی بوده است. اکثر متخصصین رشد حرکتی، مهارت در یک حرکت مربوط به دورهی کودکی را به سادگی تصدیق می کنند اما دربارهی تغییرات حرکتی و عوامل مرتبط با بزرگسالی اظهار بی اطلاعی می کنند. تعمیم کلی رفتار و عملکرد در دوران زندگی بدین ترتیب است که از دوران طفولیت تا نوجوانی دارای پیشرفت مداوم بوده، در اوایل بزرگسالی دچار فلت شده و در اواسط و اواخر بزرگسالی به ترتیب دچار کاهش آهسته و زیاد می شود. برخی از عملکردهای انسان در دوران سالخوردگی از الگوهای کلی پیروی می کنند، در حالی که خصوصیات دیگری کاهش پیدا نکرده و برخی نیز قابلیت پیشرفت مداوم را از خود نشان می دهند. اسپیردوسو و مکارای(۱۹۹۰) خاطر نشان نمودند که تغییرپذیری عملکرد حرکتی بزرگسالان در هر ده سال زندگی بیشتر می شود. رفتار حرکتی فرد بستگی به تعامل عواملی چون ۱) ماهیت تکلیف ۲) شرایط محیطی ۳) ویژگیهای شناختی، عاطفی و روانی حرکتی فرد دارد.