معماری بومی و انسان

فهم رابطه بین انسان و محیط طبیعی همواره مورد کاوش محققین و طراحان بزرگ بوده است.از یک سو این فضاهای محیط هستند که به وسیله انسان بر اساس وجوه بوم گرایانه و فرهنگی او مورد ادراک واقع می شوند،واز سوی دیگر رفتار فضایی در تعامل با یک الگوی آشنا و بومی  واکنش نشان داده و شکل می گیرد. شولتز معتقد است كه ماهيت يك مكان در بعضي عرصه‌ها، كنشي زماني است كه با فصل‌ها يا دوره‌هاي يك روز همانند هوا تغيير مي‌كند؛ عواملي كه بيش از هرچيز، موقعيت‌هاي متفاوت را تعيين مي‌كند. او خاطرنشان مي‌كند كه در واقع بي‌معني است كه رخدادي را بدون ارجاع به يك محل تصور كنيم. سپس منظور خود را از مکان این چنبن روشن می سازدكه؛ مقصود ما چيزي بيش از يك موقعيت انتزاعي است.

در بررسی های صورت گرفته روانشناسانه در معماری بومی فرهنگ، انسان و مکان نقشی اساسی در شکوفایی احساس انسانی داشته و انسان را با توجه به خصیصه های خود جهت می دهد. سطح معنایی ارزشی – عاطفی مکان و محیط  می تواند به پایبندی و وفاداری(تعلق) انسان گرویده و یا نتیجه عکس داشته باشد.