معماری بومی

اولین باری که نامی برای این پدیده معماری نهاده شد معماری «خودجوش» به ابداع جوزپه پاگانو بود. دکتر آدریانو آلپاگونوولو در تحلیلی از این نام این چنین می نویسد: « منظور از خودجوش، معنی تصادفی بودن آن نیست، بلکه طبیعی بودن آن است، زیرا در عرصه این عملیات هیچ چیز تصادفی نیست. به عکس در هرگونه گزینش نهایت سختگیری به عمل می آید، این برخواسته از ضرورت های معین است. ضرورتهایی که تنها حامل جنبه های مادی وعملکردی نیستند.

بنا بر تعريفي که پاول اليور از معماري بومي دارد، معماري بومي، آنگونه از معماري است که از درون جوامع رشد مي کند و طي زمان خود را با شرايط اجتماعي، اقليمي و فناوري سازگار مي سازد و تکامل مي یابد و با ارزشها، اقتصاد و شيو ه هاي زندگي فرهنگ هايي که مولد آنها هستند سازگار مي باشند و يا به طور خلاصه معماري بومي، معماري مردم و معماري توسط مردم و نه براي مردم است.

در سال ۱۹۸۰ واژه معماری ابتدایی Primitive Architecture جهت تشخیص و تفکیک بین معماری ابتدایی و توسعه یافته مورد استفاده قرار گرفت. واژه ابتدایی صرفاً به بناهایی اشاره دارد که تاریخ نگاران و انسان شناس آن را ابتدایی می شناسند و با صرف حدود معینی از تکنولوژی و فنی بوجود می آید اگرچه آن بناها در مقابل بناهای تمدن های دیگرابتدایی به نظر می رسند اما با صرف حداکثر هوش و استعداد مردم آن روز و استفاده از منابع موجود در زمان و مکان خلق گشته اند و به این معناست که معماری الزامات اساسی جامعه را باساده ترین فرم پاسخ می دهد، میتوان گفت که واژه ابتدایی به جامعه ای که در آن ساخت و ساز انجام می گیرد اطلاق می شود نه به قابلیت ها و توان سازندگان بنا.