سطوح استراتژی در سازمان

سلسله مراتب تصميم گيري مؤسسات كسب وكار معمولاً شامل ۳ سطح اصلي است. ابتدا سطح مؤسسه كه عمدتاً شامل اعضاي هيأت مديره، مديرعامل و مديران اداري است. اين گروه مسؤل عملكرد مالي كل مؤسسه و دستيابي به هدف هاي غيرمالي به عنوان مثال تصوير ذهني و مسؤليت اجتماعي مؤسسه مي باشند. تا حدود بسياري، جهت گيري در سطح مؤسسه، خواست سهام داران و جامعه در سطحي وسيع را باز مي تاباند به ويژه در مؤسسات داراي چند كسب و كار يكي از مسؤليت هاي كساني كه در سطح مؤسسه اند، تعيين كسب وكارهايي است كه مؤسسه بايد وجهة همت خود قرار دهد. افزون بر اين دفاتر مديريت عالي هدف هايي تعيين مي كنند و استراتژي هايي تدوين مي نمايند كه فعاليت هاي هر يك از كسب وكارهاي مؤسسه و حوزة وظيفه اي اين كسب و كارها را به هم مرتبط سازد مديران استراتژيك سطح مؤسسه كوشش مي نمايند كه معمولاً ضمن برنامه ريزي براي افق مالي پنج ساله ازتوانايي هاي متمايز سازمان در صنعت مربوطه بهره برداري نمايند.

دومين رده سلسله مراتب تصميم گيري، سطح كسب وكار است كه عمدتاً مديران مؤسسه و كسب و كار را شامل مي شود. اين مدير ان بايد بيانيه هاي عمومي مربوط به جهت ها و مقاصد سطح مؤسسه را به هدف ها و استراتژي هاي ملموس وظيفه اي براي بخش هاي كسب وكار يا واحد استراتژيك كسب وكار تبديل نمايند. در واقع، مديران استراتژيك سطح كسب و كار بايد مبنايي را كه شركت مي تواند در يك ميدان محصول بازار انتخاب شده، رقابت كند، معين نمايند. از ديدگاه مايكل پورتر استراتژي ها به سازمان اين امكان را مي دهند كه از سه مبناي متفاوت از مزيت هاي رقابتي بهره گيرد اين سه مبنا كه تحت عنوان استراتژي هاي عام ناميده مي شوند عبارت اند از: رهبري در هزينه ها، متفاوت يا متمايز ساختن محصولات و خدمات و سرانجام تمركز نمودن همة توجه بر محصولات و خدماتي خاص.

هر يك از استرتژي هاي پورتر نيازمند ساختارهاي سازماني متفاوت، رويه هاي كنترل و سيستم هاي انگيزشي منحصر به فردند. شركت هاي بزرگ تر كه به منابع بيشتري دسترسي دارند، از نظر رهبري در هزينه به رقابت مي پردازند يا درصدد برمي آيند محصولات و خدماتي ويژه و متمايز از شركت هاي رقيب عرضه نمايند، درحالي كه اغلب شركت هاي كوچك تر توجه خود را معطوف به محصولات و خدمات خاص مي كنند.