آمایش سرزمین

کلمه آمایش از مصدر آمودن به معنای آباد کردن، آمیختن، آراستن و نظم دادن است. در واقع آمایش سرزمین ترکیبی از رشته های مختلف علوم انسانی و تجربی و فنی است که با مشارکت منطقی و شیوه ای هماهنگ به سازماندهی سرزمین می پردازد.

آمایش سرزمین که معادل اصطلاحات Spatial planning یا Land use planning می باشد عبارت است از تنظيم روابط بين انسان، فضا و فعاليت هاي انسان، به منظور بهره برداري منطقي از تمام امكانات، براي بهبود وضعيت مادي، معنوي و اجتماعي، بر اساس ارزش هاي اعتقادي، سوابق فرهنگي  و ابزار علم و تجربه در طول زمان.

دکتر مجید مخدوم، آمایش سرزمین را در: تنظیم رابطه بین انسان، سرزمین و فعالیت های انسان در سرزمین به منظور بهره برداری در خور پایدار، از جمیع امکانات انسانی و فضایی در جهت بهبود وضعیت مادی و معنوی اجتماع در طول زمان تعریف می نماید.

برنامه ریزی آمایش سرزمین چون با دیدی وسیع و همه جانبه به فضای ملی نگاه می کند، کلیه مناطق کشور را با حوصله و دقت از جهات مختلف مورد مطالعه و شناسایی قرار می دهد و بر اساس توانمندیها، قابلیتها و استعدادهای هر منطقه با توجه به یکنواختی و هماهنگی اثرات نتایج عملکردهای ملی آنها در سطح ملی، نقش و مسئولیت خاص به مناطق مختلف کشور محول می کند.

طرح پايه آمايش سرزمين در فرآيند برنامه‌ريزي ايران