اهمیت مکان در معماری بومی

انسان از ابتدای پیدایش مراکز زیستی ،برای پاسخ به نیازهای خویش سعی کرده تا محیط را تحت سلطه و خواست خود درآورد. ربوبی اهمیت مکان را اینگونه بیان می دارد؛ در معماري بومي، هدف درك روح مكان است و نه خود آن. عدم توجه به پويايي و كاربردهاي درون مكان و تأكيد بر اشياء يا شكل ايستاي كالبدي آن، باعث مي شود كه امروزه اغلب معماران و برنامه ريزان، با اعتقاد به اين كه با تغيير بردارهاي ارزشي در معماري، شكل كالبدي نيز تغيير مي يابد، از رشد، تغيير، قابليت انطباق و انعطاف پذيري سخن بگويند؛ ولي متأسفانه اين تحرك همچنان در قالب همان شكل كالبدي، بدون توجه به معنا و مفهوم آن، باقي مي ماند. اين نوع نگرش به دليل توجه به پوسته ها و معيارهاي ظاهري، موفق نخواهد شد. چراكه در اين مقوله هدف اصلي قابليت انطباق و انعطاف پذيري اشكال كالبدي نيست بلكه قابليت انطباق و انعطاف پذيري كاركردهاست.

همچنین در جای دیگر نیز چنین شرح می دهد که؛ مفهوم قابليت انطباق كاركردها در معماري بيانگر اين واقعيت است كه هيچ پديده و عنصري نمي تواند پايدار و برقرار بماند مگر در شرايط مكاني مناسب، به نحوي كه ماهيت دروني اش پذيراي آن باشد. چراكه هرگز يك درخت در شوره زار نمي رويد. در معماري پايدار برآورده شدن نيازهاي روحي و جسمي ساكنان از اهميت خاصي برخوردار است.