شکل‌گیری كنوانسيون رفع كليه اشكال ‏تبعيض عليه زنان

در سال ۱۹۷۵، اولین کنفرانس جهانی زنان – که در مکزیکوسیتی برگزار شد – از سازمان ملل خواست تا کشورها را متعهد به پذیرش و اجرای یک کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان بنماید. این کنوانسیون تحت عنوان “كنوانسيون رفع كليه اشكال ‏تبعيض عليه زنان” در ۱۸ دسامبر ۱۹۷۹ مورد پذیرش مجمع عمومی سازمان ملل متحد قرارگرفت و در ۳ سپتامبر ۱۹۸۱به اجرا درآمد. از بین اعضای سازمان ملل تاکنون تنها پنج کشور ایران، سومالی، سودان، سودان جنوبی و تونگا به این کنوانسیون ملحق نشده‌اند.

دو کشور ایالات متحده امریکا و پالائو هم کنوانسیون را امضاء کرده، ولی هنوز به آن نپیوسته‌اند. از بین کشورهای غیر عضو سازمان ملل هم واتیکان به کنوانسیون نپیوسته است. هرچند این کنوانسیون مختص اعضای ملل متحد است و عضویت تایوان غیررسمی است، اما جمهوری چین (تایوان) نیز به آن پیوسته است. نائورو و قطر آخرین کشورهایی هستند که به ترتیب در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۱ و ۲۹ آوریل ۲۰۰۹ به این کنوانسیون پیوسته‌اند. کنوانسیون مذکور مشتمل بر یک مقدمه، ۳۰ ماده و در ۶ بخش تنظیم شده است. در بخش اول تا چهارم وظایف دولت ها در قبال مساله برابری زن و مرد مطرح شده و در بخش پنجم و ششم به چگونگی الحاق دولت‌ها به آن و پیگیری و نظارت بر معاهده می‌پردازد.  هدف اصلی کنوانسیون دفاع از برابری و تساوی زنان و مردان در تمامی جنبه‌ها و زمینه‌ها و مبارزه با تبعیض میان آنان بوده و مفاد کنوانسیون نیز بر این اساس استوار است. به عبارت دیگر کنوانسیون با پذیرش تفاوت‌های طبیعی و جنسیتی میان زن و مرد، بر عدم تأثیر و دخالت این تفاوت‌ها در قانون‌گذاری و ضرورت وضع قوانین برابر و مساوی تأکید داشته و تنها راه تحقق رفاه، آسایش، عدالت، آزادی و کرامت انسانی برای زنان را از طریق برقراری تساوی حقوق آن‌ها با مردان دانسته است.