صادارت و انواع آن

ساده ترين راه براي وارد شدن به بازار خارجي صادرات است. صادرات موردي هنگامي صورت مي گيرد كه شركت هر چند وقت يك بار به طور انفعالي به دليل داشتن محصول مازاد بر مصرف داخلي، آنها را به خريداران كشور خارجي بفروشد. صادرات فعال هنگامي صورت مي گيرد كه شركت تصميم بگيرد محصولاتش را به كشور مورد نظر صادر كند. در هر دو حالت شركت ممكن است محصولات را در كشور خود توليد نمايد كه يا آنها را براي بازار مورد نظر تغيير مي‌دهد و يا به همان شكلي كه در داخل كشور مصرف مي شود، صادر مي كند. در صادرات تغيير در خطوط توليدي و نوع و مقدار سرمايه گذاري يا اهداف شركت در سطحي محدود صورت مي گيرد.

صادرات غيرمستقيم

صادرات غيرمستقيم بيشتر در ميان شركت هايي كه تازه به فكر صادرات افتاده اند، متداول است. در اين نوع صادرات به سرمايه كمتري نياز است و شركت اجباري به استخدام و آموزش فروشندگان يا اجراي قراردادهاي مختلف در خارج از كشور ندارد. همچنين ريسك كمتري متوجه صادركنندگان است. در اينجا واسطه هاي بازاريابي بين‌المللي اطلاعات و خدمات خود را به نحو مطلوب ارائه كرده، صادركننده معمولاً اشتباهات كمتري دارد. شركت هايي كه علاقمند به صدور محصولات خود هستند مي توانند از واسطه هاي داخلي كمك بگيرند كه عبارتند از:

بازرگان صادركننده محصول در داخل كشور: اين واسطه محصولات توليدي رابا سرمايه خود مي‌خرد و خارج از كشور مي فروشد.

نماينده صادراتي داخل كشور: اين نماينده خريداران خارجي را پيدا مي كند، مذاكرات و مكاتبات مربوط را انجام مي دهد، محصول شركت را مي فروشد و درصدي به عنوان كميسيون براي خود تعيين مي‌كند. شركت هاي صادراتي و وارداتي جزو اين گروه از واسطه ها هستند.

سازمان هاي تعاوني صادراتي: سازمان هاي تعاوني صادراتي، فعاليت هاي صادراتي را به نمايندگي از طرف توليدكنندگان متعدد انجام مي دهند. اين سازمان ها تاحدي تحت نظر همين شركت هاي توليدي فعاليت مي كنند. اين روش صادراتي اغلب از طرف توليدكنندگان محصولات اوليه مثل پسته، بادام، ميوه و پنبه مورد استفاده قرار مي گيرد.

شركت هاي انجام دهنده كارهاي مربوط به صادرات: اين واسطه ها در ازاي دريافت وجه، فعاليت‌هاي صادراتي شركت ها را انجام مي دهند.

صادرات مستقيم

فروشندگاني كه خريداران خارجي آنها را تشويق به صادرات مي كنند معمولاً از روش صادرات مستقيم استفاده مي نمايند. علاوه بر آن فروشندگاني كه صادرات آنها آنقدر افزايش يافته است كه مي توانند هزينه هاي اداره سازمان صادراتي را خود به عهده بگيرند از اين روش استفاده مي كنند. در اين روش سرمايه گذاري و ريسك بيشتر و امكان سود نيز بيشتر است. هر شركتي از چهار طريق مي تواند فعاليت صادراتي مستقيم خود را انجام دهد:

ايجاد بخش صادراتي در داخل كشور: مدير فروش متخصص در امر صادرات، با چند دستيار كارهاي مربوط به صادرات را انجام مي دهد و كمك هاي لازم را در مواقع لزوم به بازار صادراتي عرضه مي كند. اين بخش صادراتي ممكن است آنقدر پيشرفت كند كه به عنوان شعبه فروش براي صادرات شناخته شود و تمام فعاليت هاي صادراتي را انجام دهد و احتمالاً مركز عمده اي براي كسب درآمد شركت محسوب گردد.

تاسيس دفتر فروش يا شعبه اي از شركت در خارج از كشور: دفتر فروش خارجي به توليد كننده امكان مي دهد كه در بازار خارجي بيشتر حضور يابد و برنامه هايش را بهتر كنترل كند. اين واحد، مسئوليت فروش و توزيع را بر عهده دارد و ممكن است فعاليت هاي مربوط به انبارداري و تبليغات براي فروش محصولات را نيز انجام دهد. دفتر فروش معمولاً نمايشگاه دائمي و مركز عرضه خدمات به مصرف كنندگان محسوب مي شود.

داشتن نمايندگان فروش سيار براي كشورهاي خارجي: شركت مي تواند نمايندگان فروش خود را از داخل كشور در زمان هاي خاص براي فعاليت بازرگاني به خارج از كشور بفرستد.

داشتن نماينده يا توزيع كننده در خارج از كشور: نماينده يا توزيع كننده خارجي، محصولات را خريداري مي كند و به نمايندگي از طرف شركت در كشور مورد نظر به فروش مي رساند. اين نمايندگاني ممكن است از حقوق نمايندگي انحصاري شركت، برخوردار باشند، يا اينكه فقط نماينده كل باشند.