رابطه تمرين پذيری بدن با افزایش سن

فعاليت شديد جسماني منظم، بدون درنظر گرفتن سن سبب بهبود اعمال فيزيولوژيكي می شود. گرچه مقدار تغييرات بستگي به عوامل مختلفي چون وضعيت آمادگي جسماني اوليه، سن و نوع تمرين ويژه دارد. با توجه به عامل سن عموماً اين گونه شايع است كه افراد مسن قادر به بهبود قدرت و ظرفيت استقامتي خود به ميزان افراد جوان تر نیستند. دليل مربوط به اين كاهش «تمرين پذيري» كاملاً شناخته نشده، ليكن علت را به كاهش كلي كاركرد عصبي عضلاني و اختلالي وابسته به سن درقابليت ياخته هاي عضلاني در ساخت پروتئین و تنظيم شيميايي نسبت مي دهند. نظرية كلاسيك پيشرفت درميزان بدنسازي افراد در سنين مختلف را كه در رابطه با سطح آمادگي جسماني اوليه آنها در شروع تمرين انتظار مي رود، نشان مي دهد. بطوركلي تحقيقات دال برآن است که، افراد مسن تر هنگامي كه درسنين بالایی به تمرين مي پردازند نسبت به هم رديفان جوان تر خود كه با همان سطح آمادگي جسماني اوليه شروع به تمرين مي كنند، به بهبودي كمتري دست مي يابند.