دو مفهوم اثربخشي و كارايي از چارچوب دانش مهندسي وارد ادبيات مديريت شدهاند. كارايي و اثربخشي با توجه به رويكرد سيستمي، بهرهوري را تشكيل ميدهند. در برخي سازمانها، كارايي به اثربخشي منتهي ميشود و در برخي ديگر بين اين دو رابطهاي وجود ندارد اما براي افزايش بهرهوري هر دو لازم هستند. اثربخشي با عملكرد و كارايي با بهرهوري صحيح از منابع مربوط است. به اين ترتيب يك مدير موفق تدابيري اتخاذ ميكند كه نه تنها به هدفها دست يابد بلكه حداكثر استفاده را از منابع نيز ببرد. از اين رو كارايي و اثربخشي (بهرهوري) معياري براي سنجش و ارزيابي عملكرد هستند؛ معيارهايي كه رابطه بين نهادهها و ستادههاي سازمان را ارزيابي ميكنند.