تأثير فعاليت بدني بر انعطاف پذيري سالمندان

پژوهشگران عموماً موافق اين نظر هستند كه تمرين هاي انعطاف پذيري مي توانند دامنة حركت را در مفصل هاي افراد جوان زيادتر كنند. مونز (۱۹۸۱)، به طور تجربي ثابت كرد كه سالخوردگان نيز مي توانند با تمرين دامنة حركت مفصل هاي خود را افزايش دهند. تمرين و فعاليت ورزشي كه به صورت عادت درآمده باشد ماهيت و قوه ارتجاع بافت هاي نرم را حفظ مي كند، حال آنكه عدم استفاده از آنها همراه با از دست دادن قدرت ارتجاعي بافت ها است. براي اينكه وضعيت انعطاف پذيري ضعيف بهتر شود ، شخص بايد مفصل خود را به طور منظم و نظامدار از طريق افزايش دامنه حركت تمرين دهد و وضعيت بافت هاي نرم را تغيير دهد.