دیابت یا به عبارت دیگر بیماری قند، بیماری مزمنی است که در نتیجهی اختلال در تولید و عملکرد انسولین در بدن رخ می دهد. فرایندهای پاتوژنیک چندی در ایجاد دیابت دخالت دارند. طیف این علل از تخریب خود ایمنی سلولهای پانکراس که موجب کاهش انسولین می شود، تا اختلالاتی که به مقاومت انسولینی منجر می شود متفاوت است. دیابت به ۴ دسته؛ دیابت نوع ۱، دیابت نوع ۲، دیابت بارداری و دیابت ناشی از سایر علل (متعاقب پیوند عضو یا فیبروزکیستیک) تقسیم میشود. دیابت نوع ۱ به دلیل تخریب خود ایمنی سلولهای بتای پانکراس رخ میدهد و منجر به فقدان یا ترشح اندک انسولین در بدن می شود. این نوع دیابت عمدتا در سنین زیر۳۰ سال رخ میدهد. این افراد برای جبران کمبود انسولین بدن باید انسولین تزریق کنند.
بیماریهای قلبی- عروقی علت اصلی مرگ و میر و ناتوانی در بیماران مبتلا به دیابت نیز میباشند. افراد ديابتي ۲ تا ۴ برابر بيشتر در معرض ابتلا به بيماري آترواسكلروز هستند و آنان را بیشتر از افراد غیر دیابتی تهدید میکند، بخصوص در مبتلایان به دیابت نوع دو. ۶۵ درصد بیماران دیابتی به علت حوادث قلبی- عروقی جان خود را از دست میدهند و ۷۰ درصد آنان از افزایش خطر حمله قلبی در اثر دیابت آگاه نیستند.
طبق يافتههاي پژوهشگران، اختلالات چربي خون، مهمترين عامل خطر قابل اصلاح آترواسكلروز در بيماري ديابت است. همچنين شواهد بيان مي كنند استفاده از عوامل كاهنده فشار خون در بيماران ديابتي، از ابتلاي آن ها به عوارض قلبي – عروقي پيشگيري ميكند. به علاوه، در ۷۵ درصد وقايع قلبي، ديابت و پرفشاري خون مشاركت دارند.