تعریف اعتبارات اسنادی

اعتبار اسنادی ابزاری است که بوسیله آن یک بانک – بانک گشاینده یا صادر کننده – بر اساس درخواست خریدار – درخواست کننده – پرداخت وجه معینی را به فروشنده – ذینفع – در قبال ارائه اسنادی که نشانگر اجرای صحیح قرارداد فروش هستند تعهد می کند. اعتبار اسنادی وسیله ای برای تضمین پرداخت است و نقش بانک نیز در این تضمین اهمیت فراوان دارد.

واژه معادل “اعتبارات اسنادی” در زبان انگلیسی اصطلاح  Letter of Credit یا  Documentary Credit می باشد که نام اختصاری آن LC (ال سی) است. توضیح بیشتر آنکه ، در معاملات بین المللی ،خریدار و فروشنده  یکدیگر را نمی بینند و اصلا بطور مستقیم تبادل کالا و پول نمی کنند . خریدار پس از به توافق رسیدن در مورد مبلغ کالا و شرائط فروش با فروشنده کالا، اقدام به گشایش اعتبار در بانک گشاینده اعتبار(بانک خریدار) می نماید و این بانک نیز اسناد را به بانک ابلاغ کننده اعتبار(بانک فروشنده) ارسال می دارد و پس از آن بانک فروشنده ، گشایش اعتبار را به وی ابلاغ می کند. اعتبارات اسنادی فقط در قراردادهای بین المللی کاربرد دارد ولی بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران در سال ۸۳ ، مجوز صدور اعتبارات اسنادی ریالی را نیز صادر کرد که می توان بدون هیچگونه خرید بین المللی، این نوع اعتبارات را گشایش نمود .متهمان پرونده فساد بزرگ بانکی، به خرید و گشایش این نوع اعتبارات اسنادی و تنزیل آنها نزد بانک ملی شعبه کیش اقدام کرده بودند. پس از فاش شدن این فساد، بانک مرکزی مجوز گشایش اعتبارات اسنادی ریالی را لغو نمود اما به تازگی تحت شرائط خاصی گشایش این نوع اعتبارات اسنادی را مجددا جائز دانسته است.