همراه بودن پاداش و تنبيه

خداوند مي‏فرمايد: مَنْ عمل سَيّئة فَلايُجْزي اِلا مِثْلها وَ مَنْ عمل صالِحا من ذَكَرٍ اَوْ اُنْثي وَ هُوَ مُؤمِنٌ فَأُولئِكَ يْدخُلوُنَ الْجَنَّة يُرْزَقونَ فيها بغَير حِسابٍ.( غافر، ۴۰) هر كس در دنيا كار بدي كرده است، جزايي جز شبيه آن چه انجام داده است نخواهد داشت و هر مرد و زني كه كردار شايسته به جا آورده است، اگر با ايمان باشند، به بهشت جاودان وارد شوند و از روزي و رزق بي‏حساب برخوردار مي‏ گردند.

براساس اين آيه‏ ي شريفه، كاركنان خطاكار كه بر خلاف اهداف مدير حركت كنند، تنبيه مي‏ شوند و كاركنان فرمانبر پاداش مي‏گيرند. در اين‏جا تشويق و تنبيه همراه با يكديگر آمده است:

ب ـ خداوند در قرآن فرموده است: بَلي مَن كَسَبَ سيئَةً وَ اَحاطَتْ بِهِ خَطيئَة فَاُولئِكِ اَصْحابُ الْنّارِ هُمْ فيها خالِدون وَالَّذينَ امَنوا وَ عَمِلُوا الصّالِحات اولئكَ اَصْحابُ الْجَنَّة هُمْ فيها خالِدون. (بقره، ۸۱ ـ ۸۲)

آري، هر كس كردار زشت بياندوخت و كردار بد بر او چيره شد، هر كه باشد، اهل دوزخ است و در آن آتش، پيوسته ماندگار خواهد بود و كساني كه ايمان آوردند و كارهاي نيك و شايسته كردند، اهل بهشت ‏اند و پيوسته در بهشت، جاويد خواهند ماند.

پيامبران براي رسيدن به اهداف مورد نظر خود و نفوذ در ميان افراد، از دو ابزار پاداش (بشارت) و تنبيه (انذار) بهره مي ‏گيرند. اين دو ويژگي (به صيغه ‏ي بشير و نذير يا مبشر و منذر) ۵۸ بار در قرآن تكرار شده است كه در ۱۶ مورد در كنار يكديگر آمده است: فَقَد جائَكُم بَشيرٌ وَ نَذيرٌ.( مائده، ۱۹).  اِنَّني لَكُم مِنْهُ نَذيرٌ وَ بَشير.( هود، ۲)