تغییرات تعادل ناشی از افزایش سن

وقتی انسان پیرتر می ­شود تغییرات زیست­ شناختی، شیمیایی و سلولی در کل بدن ایجاد می­شود. تغییرات سنی در زمینه ­ی تعادل بدن به سیستم ­های مختلف بدن و تغییرات آن­ها وابسته است، به ­ویژه وابستگی به سیستم­ عصبی بیشتر از سایر دستگاه ­های بدن است. با افزایش سن، سلول­های پورکنژ مخچه و سلول­ های هرمی قشر حرکتی چروکیده می­ شوند و احتمالاً این چروکیدگی در سایر سلول­ها نیز رخ می­ دهد. همچنین با افزایش سن، آتروفی مغز، به­ویژه در مناطق لب پیشانی شروع می­ شود و نیز الیاف ریژهای خلفی و تعداد اعصاب حرکتی بخش کمری و خاجی طناب نخاعی رو به کاهش می ­رود.

کاهش قدرت عضلانی به خصوص اندام­های تحتانی طی سالمندی نیز یکی از عواملی است که باعث کاهش تعادل می ­گردد و این بیشتر در اثر از­دست­رفتن بافت عضلانی به وجود می­ آید. با افزایش سن و نزدیک­تر شدن به پیری، سلول­های عصبی حرکتی می­ میرند و واحدهای حرکتی مربوط به آنها دچار آتروفی می ­شوند. ممکن است در سازوکارهای تروفیک اعصابی که به عضله می­ رسند اشکال و نارسایی به وجود آید. در هنگام پیری تغییراتی نیز در دستگاه بینایی به وجود می­آید که در نهایت کاهش تعادل را برای آنان در پی خواهد داشت، ترشح چربی در قرنیه، کاهش حالت ارتجاعی عدسی چشم و تحلیل لکه ­ی زرد شبکیه همگی از اثرات پیری بر دستگاه بینایی است.