عملكرد صادراتي

عملكرد صادراتي معمولاً با استفاده از رويكرد شاخص واحد اندازه گيري مي شود و فروش هاي صادراتي، رشد فروش هاي صادراتي، سودهاي صادراتي و شدت صادرات بيشترين شاخص هاي معمول مورد استفاده هستند. (زو و استان، ۱۹۹۸،ص ۳۴۱) با وجود این، مدارک و دلایل زیادی وجود دارد که عملکرد صادراتی به عنوان یک ساختار چند وجهی مورد توجه قرار گرفته است و نباید توسط یک شاخص واحد اندازه گیری شود(کاوسگیل و زو،۱۹۹۴،ص ۹).

در کل ما عملکرد صادراتی را به عنوان نتایج حاصل شده برای شرکت از فروش های بین المللی تعریف می کنیم(شوهام، ۱۹۹۸،ص ۶۷). نتایج شامل جنبه های استراتژیک و مالی عملکرد می شوند و همچنین باید یک افق زمانی برای دربرگیری تغییرات را شامل شود. کاوسگیل و زو (۱۹۹۴) اشاره می کنند که بیشتر تحقیقات گذشته برای سنجش عملکرد صادراتی از فروش های صادراتی استفاده کرده اند که به جنبه مالی مرتبط است. علاوه بر این مشکل که به محتوا مرتبط است مشکلات دیگر مرتبط است به اینکه چگونه عملکرد صادراتی سنجیده خواهد شد(کاتسیکس و دیگران ۱۹۹۶،ص ۱۰). معیارهای اندازه گیری عینی و ذهنی گزینه های ممکن هستند. جالب اینکه، اگر چه هر دوی رویکردهای اندازه گیری ضعف هایی دارند ولی مدارک و شواهد نشان می دهد که یافته ها در دو رویکرد با هم تفاوت معنی داری ندارند.

سه بعد از عملکرد صادراتی منظور شده است:

1. اثر بخشی صادراتی
2. شدت صادرات
3. فروش های صادراتی

معیار اندازه گیری مورد استفاده برای اثر بخشی صادراتی ترکیبی است تا بر انتقادات وارده بر شاخص های تک موردی غلبه کند و ادراکات مدیران دربارۀ تغییرات در نتایج استراتژیک و مالی را به دست آوریم. شدت صادراتی و فروش های صادراتی به ابعاد مالی بر می گردند و به عنوان معیارهای اندازه گیری عینی مورد استفاده هستند. هدف در استفاده از ابعاد سه گانه غلبه بر جنبه های متفاوت عملکرد است.

محیط

مي دانيم که محيط شامل عوامل خارجي مي شود كه اين عوامل موجب فرصت ها و تهديداتي براي شركت ها هستند و براي مديريت غير قابل كنترل مي باشند. به عقيده بورگويس (۱۹۸۰) محيط مي تواند به عنوان صفات ]مخالف، غيرمطمئن، پويا[ يا به عنوان فعاليت ]مثل محيط كار يا محيط كلي[ مفهوم سازي گردد. در هر دو مورد، مديريت بايد عوامل مهم اثر گذار بر بازرگاني را شناسايي كند.

در بازرگاني بين الملل براي مديريت ملاحظه محيط كلي مهم است و محيط سياسي، اجتماعي- فرهنگي ابعاد اصلي محيط هستند. محيط فرهنگي- اجتماعي متشكل از مشتريان خاص، زبان ها و مذاهب كشورهاي خارجي مي باشد در حالي كه محيط سياسي شامل ابعاد اقتصادي (مثل نرخ مبادله) و قانوني (مثل محدوديت هاي واردات) مي باشد.

از چشم انداز اقتصاد صنعتي عوامل اجتماعي- فرهنگي و سياسي قسمتي از ساختار صنعت هستند و ممكن است موانع ورود را ارائه دهند. كه اين موانع از ورود رقباي جديد جلوگيري مي كنند و به طور معمول تنها با هزينه هاي بالا مي توان بر آنها غلبه كرد. اين چنين هزینه هایی با خود خطراتی را دارند و فرض می شود که سرمایه گذاری غیر قابل برگشت باشند. چون كه سرمايه گذاري بالاتر احتمال دارد كه سودها را كاهش دهد، فرض مي كنيم كه رابطه منفي بين ابعاد محيط سياسي و فرهنگي-اجتماعي و عملكرد صادراتي وجود دارد.